۱ یارْ مرا، غارْ مرا، عشقِ جگَرخوار مرا یارْ تویی، غارْ تویی، خواجه نِگَه‌دار مرا ۲ نوحْ تویی، روحْ تویی، فاتِح و مَفْتوحْ تویی سینۀ مَشروحْ تویی، بر دَرِ اسرار مرا ۳ نورْ تویی، سورْ تویی، دولتِ مَنصورْ تویی مُرغِ کُهِ طورْ تویی، خَسته به مِنْقار مرا ۴ قطره تویی، بَحرْ تویی، لُطفْ تویی، […]

  ۱ بِنْمای رُخ که باغ و گُلِسْتانَم آرزوست بُگْشای لَبْ که قَندِ فراوانَم آرزوست ۲ ای آفتابِ حُسن بُرون آ دَمی زِ ابر کان چهرهٔ مُشَعْشَعِ تابانَم آرزوست ۳ بِشْنیدم از هوایِ تو آوازِ طَبْلِ باز باز آمدم که ساعِدِ سُلطانَم آرزوست ۴ گفتی زِ ناز بیش مَرَنْجان مرا بُرو آن گفتَنَت که بیش […]

  ۱ زِ خاکِ من اگر گَندُم بَرآیَد از آن گَر نان پَزی مَستی فَزایَد ۲ خَمیر و نانْبا دیوانه گردد تَنورَش بیتِ مَستانه سُرایَد ۳ اگر بر گورِ من آیی زیارت تو را خَرپُشته‌اَم رَقْصان نِمایَد ۴ مَیا بی‌دَفْ به گورِ من برادر که در بَزمِ خدا غمگین نَشایَد ۵ زَنَخْ بَربَسته و در […]

  ۱ اندکْ اندک جَمعِ مَستان می‌رَسَند اندکْ اندک میْ‌پَرَستان می‌رَسَند ۲ دِلْنَوازانْ نازْنازان در رَه‌اَند گُل‌عِذاران از گُلِسْتان می‌رَسَند ۳ اندک اندک زینْ جهانِ هست و نیست نیستان رفتند و هَستان می‌رَسَند ۴ جُمله دامَن‌هایِ پُرزَر هَمچو کان از برایِ تَنگ‌دَستان می‌رَسَند ۵ لاغَرانِ خسته از مَرعایِ عشق فَربَهان و تَنْدُرستان می‌رَسَند ۶ جانِ […]

  ۱ مرا گویی کِرایی؟ من چه دانم چُنین مَجنون چرایی؟ من چه دانم ۲ مرا گویی بِدین زاری که هستی به عشقَم چون بَرآیی؟ من چه دانم ۳ مَنَم در موجِ دریاهایِ عشقَت مرا گویی کجایی؟ من چه دانم ۴ مرا گویی به قُربانگاهِ جان‌ها نمی‌تَرسی که آیی؟ من چه دانم ۵ مرا گویی […]

  ۱ من که حیران زِ مُلاقاتِ تواَم چون خیالی زِ خیالاتِ تواَم ۲ به مُراعات کُنی دِلْجویی اُه که‌ بی‌دل زِ مُراعاتِ تواَم ۳ ذاتِ من نَقْشِ صفاتِ خوشِ توست من مَگَر خود صِفَتِ ذاتِ تواَم ۴ گَر کَرامات بِبَخشَد کَرَمَت مو به مو لُطف و کَرامات تواَم ۵ نَقْش و اندیشهٔ من از […]

  ۱ چه دانستم که این سودا مرا زین سان کُند مَجنون دِلَم را دوزخی سازد دو چَشمَم را کُند جیحون ۲ چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه بِرْبایَد چو کَشتی‌اَم دَراَنْدازد میانِ قُلْزُمِ پُرخون ۳ زَنَد موجی بر آن کَشتی که تَختهْ تَختهْ بِشْکافَد که هر تَخته فروریزد زِ گَردش‌های گوناگون ۴ نَهنگی هم […]

  ۱ رو سَر بِنِهْ به بالین، تنها مرا رَها کُن تَرکِ منِ خَرابِ شب‌گَردِ مُبْتَلا کُن ۲ ماییم و موجِ سودا، شبْ تا به روزْ تنها خواهی بیا بِبَخشا، خواهی بُرو جَفا کُن ۳ از من گُریز، تا تو هم در بَلا نَیُفتی بُگْزین رَهِ سَلامَت، تَرکِ رَهِ بَلا کُن ۴ ماییم و آبِ […]

  ۱ دِگَرباره بِشوریدم، بدان سانَم به جانِ تو که هر بَندی که بَربَندی بِدَرّانَم، به جانِ تو ۲ من آن دیوانهٔ بَندم، که دیوان را هَمی‌بَندم زبانِ مُرغ می‌دانم، سُلَیمانم، به جانِ تو ۳ نخواهم عُمرِ فانی را، تویی عُمرِ عزیزِ من نخواهم جانِ پُرغَم را، تویی جانم، به جانِ تو ۴ چو تو […]

  ۱ ای جانِ تو جانم را از خویش خَبَر کرده اندیشهٔ تو هردَم در بَنده اَثَر کرده ۲ ای هرچه بِیَندیشی، در خاطِرِ تو آید بر بَنده هُمان لحظه، آن چیز گُذَر کرده ۳ از شیوه و نازِ تو، مشغول شُده جانم مَکْرِ تو به پنهانی، خودْ کارِ دِگَر کرده ۴ بر یادِ لبِ […]

  ۱ ما گوشِ شماییم، شما تَن‌زده تا کِی؟ ما مَست و خَراباتی و بیخود شده تا کِی؟ ۲ ما سوخته‌حالان و شما سیر و مَلولان آخِر بِنَگویید که این قاعده تا کِی؟ ۳ دل زیر و زَبَر گشت، مَها چند زنی طَشْت؟ مَجلس همه شورید، بُتا عَربده تا کِی؟ ۴ دی عقل دَراُفتاد و […]